Η Στέλλα νόσησε το 2001 από καρκίνο στον πνεύμονα, χειρουργήθηκε και έκανε χημειοθεραπείες. Το πέρασε μόνη της γιατί η λατρεμένη της κόρη ήταν στην εφηβεία και δεν ήθελε να της δημιουργήσει φόβο και ανασφάλεια. Συνέχισε τη ζωή της, τη δουλειά της, τις δραστηριότητές της κανονικά, χωρίς κανείς από την οικογένειά της να αντιληφθεί τον Γολγοθά που περνούσε.
Το 2005 ένας νέος καρκίνος εμφανίζεται στο στομάχι της, στο όργανο της σκέψης και του στοχασμού, σύμφωνα με την κινέζικη ιατρική. Εγχείρηση-θεραπείες και όμως πάλεψε σκληρά με αισιοδοξία γιατί η Μάριαν την είχε ανάγκη.
Το 2007, ο οργανισμός της αναστατώθηκε από τον καρκίνο στον θυρεοειδή και τις φωνητικές χορδές. Κινδύνεψε να χάσει την φωνή της αλλά και τη ζωή της ακόμη, γιατί αυτή τη φορά ήταν προχωρημένος καρκίνος. Ακολούθησε εγχείρηση-ιώδιο-απομόνωση. Φίλοι και γνωστοί αναστατωθήκαμε αλλά είπαμε: «Άντε τρίτωσε το κακό, δεν έχει άλλο. Η Στέλλα είναι δυνατή θα το ξεπεράσει και αυτό», όπως και έγινε.
Αστειευόμενη μας έλεγε : «Εγώ και ο καρκίνος είμαστε φίλοι, συναντιόμαστε συχνά αλλά εμένα δεν θα μου κάνει κακό, δεν τον φοβάμαι».
Αμέσως μετά ήρθε στον Σύλλογο «Ευ Ζω» και έγινε νοσοκομειακή εθελόντρια, ήθελε να ενθαρρύνει και να ενδυναμώνει νέους καρκινοπαθείς, γιατί πίστευε ότι αν δεν τον φοβάσαι, τον νικάς. Ως εθελόντρια ήταν χαμογελαστή και σοβαρή συγχρόνως, επεξηγηματική όσο έπρεπε, ευγενική, διακριτική, πολύ δοτική, με αγάπη ενσυναίσθηση και ταπεινότητα συμπαραστεκόταν στους ασθενείς και τα μέλη των οικογενειών τους. Σα να ταν αδελφή ή φίλη. Πολλές φορές έλεγε ότι οι ώρες που περνούσε στο νοσοκομείο της έδιναν δύναμη, την γέμιζαν ενέργεια, γέμιζαν την ψυχή της.
Για τον Σύλλογο, πολύ γρήγορα έγινε απολύτως απαραίτητη. Εφευρετική, δυναμική, εργαζόταν με ζήλο και αυταπάρνηση για την ενδυνάμωση του «Ευ Ζω» και την επιτυχία των στόχων του, που είναι η με οποιονδήποτε τρόπο στήριξη των ασθενών με καρκίνο και των οικογενειών τους.
Ξαφνικά το 2012 μας ανακοίνωσε ότι διαγνώστηκε με καρκίνο στο νεφρό. Ένας σοβαρός καρκίνος όπου της στέρησε το ένα της νεφρό, εμείς τρομάξαμε, αλλά εκείνη όχι. «Δεν βαριέσαι» μας έλεγε «Πολύς κόσμος ζει με ένα νεφρό. Θα ζήσω και εγώ!». Γρήγορα ξαναβρήκε τον ρυθμό της ζωής της, φοροτεχνικός υπεύθυνη και μεθοδική, μάνα μοναδική για την λατρεμένη της Μάριαν, κόρη υπερπροστατευτική και στοργική για την υπέργηρη μάνα της, αγαπησιάρικη και στοργική για τον μοναχικό αδελφό της και την αγαπημένη της αδελφή.
Μετά το νεφρό προσπαθήσαμε να την πείσουμε να σταματήσει τον νοσοκομειακό εθελοντισμό για δική της αυτοπροστασία, αλλά αυτό ήταν αδύνατον, γιατί η ίδια ήθελε να είναι δίπλα στους καρκινοπαθείς περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Ο εθελοντισμός και η δοτικότητα είχαν γίνει ο τρόπος της ζωής της.
Έγινε και Ταμίας του Συλλόγου, διαχειριζόταν τα οικονομικά του «Ευ Ζω», σα να ήταν δική της επιχείρηση. Οι ενέργειές της ήταν πάντα στοχευμένες και επιτυχείς.
Ώσπου ήρθε στη ζωή μας ο covid-19. Ο εθελοντισμός στα νοσοκομεία διεκόπη αλλά ο αγαπημένος της αδελφός διεγνώσθη με καρκίνο του πνεύμονα. Η Στέλλα απαρηγόρητη δεν μπορούσε να διαχειριστεί τη νόσο του αδελφού της. «Άλλο εγώ, άλλο ο αδερφός μου, αυτός είναι ευαίσθητος και εύθραυστος», έλεγε. Έκανε περισσότερα από όσα μπορούσε για αυτόν και ονειρευόταν τη μέρα που θα τελείωνε τις θεραπείες και θα είχε νικήσει τη νόσο.
Αυτό δεν πρόλαβε να το δει η Στέλλα μας…
Την νίκησε ο κορωνοϊός και βύθισε όλους εμάς τους φίλους συνεργάτες, συγγενείς και κυρίως την κόρη της σε βαρύ πένθος, μεγάλο πόνο και λύπη. Μας λείπει, την αποζητούμε, δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι δεν θα την ξαναδούμε, δε θα ξανακούσουμε τη φωνή και το γέλιο της. Στεναχωριόμαστε πολύ που έφυγε από κοντά μας, στερούμαστε την παρουσία της, την φιλία της, της αγάπη της. Μα πιο πολύ στεναχωριόμαστε για εκείνη που έχασε τα ζωή, που τόσο την αγαπούσε και ήθελε και μπορούσε πολλά να προσφέρει σε όσους την ήξεραν και την αγαπούσαν, αλλά και σε αυτούς που δεν την ήξεραν αλλά με τις πράξεις της τους βοηθούσε άμεσα ή έμμεσα.
Πολυαγαπημένη μας Στέλλα, να ξέρεις ότι συνέχεια μιλάμε για σένα, σε αγαπάμε, δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ και σαν μάνες προσευχόμαστε για την αγαπημένη σου κόρη, να είναι καλά και να πραγματοποιηθούν όλα τα όνειρα που κάνατε μαζί.
Καλό σου ταξίδι αγαπημένη μας
Καίτη Κουναλάκη